Popol Vuh - In den Gärten Pharaos (1971)

Krautrock: veelal elektronische, avant-gardistische en/of hard rockende muziek, gemaakt door gefreakte Duitsers. What's not to love? In de jaren zeventig sloeg de Duitse jeugd massaal aan het experimenteren. In een poging het akelige verleden van ouders en grootouders los te schudden, gingen alle remmen los. Allerlei nieuwe vrijheden en technieken maakten de weg ondertussen volledig vrij voor ongebreideld experimenteergedoe. Het leverde een aantal van de meest interessante platen van het decennium om. Beluisteren van de juiste plaat van Can, Faust, Neu! of Ash Ra Tempel kan een levensveranderende ervaring wezen. Dat u het even weet. Ik hoorde Neu's Hallogallo en raakte voor het leven verslaafd.

Popol Vuh is een beetje een vreemde eend in het krautrockuniversum. Veel synths en percussie op hun platen, en weinig groove en ‘band-geluid’. Er wordt genoeg geëxperimenteerd en gerommeld met elektronica, dat wel, maar op een andere manier. De sfeer is zweverig,  meer new age/minimal/ambient in de stijl van (vroege) Eno.

Ik kocht In den Gärten Pharaos. Ik moest er toch een keer aan geloven. Alleen de prachtige hoes is de aanschaf al waard. En ik had hun Hosianna Mantra al, en vond die fan-tas-tisch. Dit is andere koek. Veel getrommel en veel synth dus, zoals op andere platen van deze band gebruikelijk is. Dat wel, maar dan lang niet zo relaxed als ik gewend ben. Telkens als ik wegzak in de bank, word ik aan mijn haar weer overeind getrokken. Florian Fricke en de zijnen weten je wel bij de les te houden op deze plaat. Ondertussen denk ik regelmatig 'vent, hou toch eens op met dat drukke zenuwengetrommel'. Wat een toestand.

En dan ineens, op driekwart van kant 1 wordt er nog steeds getrommeld, maar is het zenuwengedoe over. Van de weeromstuit klinkt het opeens heel (ja, sorry hoor) aards, organisch, prettig en warm. Dank u, Florian. Dat gaat de goede kant op zo.

Kant 2, ook weer een heel nummer, Vuh geheten. Is heel wat dramatischer en intenser. En vooral MINDER GETROMMEL JA. Gelukkig maar. Prachtig van opbouw is het, met veel kerkorgel en galm slingert het een minuut of twintig rond. In het midden zit een magistrale freak-out van een aantal minuten bestaand uit zang, kerkorgel en klankschalen en bekkens enzo. Kom daar maar eens om bij al die sukkels die in de seventies dachten dat ze Pink Floyd waren en een symfonie konden schrijven.
 

Mysterieus, heftig en emotioneel is de tweede kant. Niet echt een plaatje voor een doorsnee, zonnige maandagmiddag als je het mij vraagt. Ik zit lichtelijk beduusd na te sidderen op de bank van deze heavy ervaring. Maar Tom, is het mooi? moeten we het allemaal gaan draaien? Eeeeh, ik weet het even niet. probeer het maar gewoon zelf. Ik ga naar bed. **** [Tom]
Popol Vuh - Vuh